Après nous, le déluge?

Over het uitgelekte IPCC-klimaatrapport van de VN

Uitgelekt of niet, de in 2022 geplande officiële presentatie van het IPCC-klimaatrapport zal op enkele nuanceringen na, weinig verschillen van de onlangs uitgelekte versie, die zegt dat de aarde dreigt te “vergaan”, niet in één klap maar stukje bij beetje. Om Neil Armstrong, de eerste mens op de maan, te parafraseren: “Een kleine stap in temperatuur, een grote stap tegen de mensheid”: de mensheid lijkt in staat het enige tot nu toe in het heelal bekende stukje biotoop, een schilletje atmosfeer van ca. 10 kilometer hoogte met daaronder een lap vaste grond en water, binnen twee eeuwen zodanig te verstoren, dat het leven erin ernstig wordt bedreigd.

Het rapport stelt, dat een opwarming van 1,5 graad – als we deze al daartoe weten te beperken – reeds tot grote gevolgen zal leiden, waarmee de volgende generatie op steeds grotere schaal en op steeds meer pijnlijke wijze zal worden geconfronteerd. Nú al gaan we dat merken – sneller dan we hoopten: er zijn al aardbewoners het slachtoffer geworden van weersextremen, overstromingen, modderstromen, watertekorten, voedselschaarste door mislukte oogsten, ontregelde ecosystemen en verspreiding van ziektes. De meest kwetsbare gebieden van onze planeet worden als eerste geraakt. Volgens het rapport zal de mens er verreweg het meeste van te lijden hebben. Veel levensvormen hebben immers middels evolutie of verhuizing van ecosysteem mogelijkheden zich aan te passen aan de klimaatsveranderingen. De mens heeft slechts politieke en technische instrumenten om het tij van de klimaatverandering en de gevolgen ervan te keren… Ook al benutten we vanaf nu alle politieke mogelijkheden, zoals het klimaatakkoord van Parijs uit 2015 en de komende VN-klimaatconferentie COP26 in Glasgow, we moeten er serieus rekening mee houden, dat we bepaalde points of no return

nu al hebben bereikt en niet meer kunnen ontlopen. Aangenomen dat een mondiale versobering in levensstijl een niet te bereiken utopie is, moeten we de technische kennis – en die hebben we! – liever vanaf gisteren dan vanaf vandaag volledig benutten om
a. verdere opwarming van de atmosfeer te minimaliseren
b. de gevolgen van wat nu al op ons afkomt, in goede banen te leiden en
c. de uitputting, verspilling en afval van grondstoffen tegen te gaan.
Gegeven het feit dat we duizenden malen meer zonne-energie op onze aarde ontvangen dan we nu nog mondiaal verbruiken aan fossiele brandstoffen en kernenergie, kunnen we onze aarde in principe omtoveren tot een schoon paradijs als we ook maar 1 promille ervan weten te benutten! We hebben al de technische mogelijkheden deze zonne-energie direct of indirect (via wind) om te zetten in voor ons bruikbare en schone vormen van energie zoals elektriciteit en waterstof. Dat geeft ons niet alleen een beetje hoop, maar vormt een optimistische uitdaging voor de toekomst. Maar we moeten dat dan wél met elkaar willen: politiek, doe je werk!